Red Huub Stevens, nu het nog kan

Ik moet toegeven, ik ben een ramptoerist als het om ons trainersgilde in het buitenland gaat. Als ik weer eens las dat Aad de Mos in een ver land een wedstrijd verloren had, ik moest het gewoon zien. Aad stond daar in Kavala en dat was schattig. Die Hagenees met z’n grote bek die het even niet meer wist. Louis van Gaal, ook van genoten in zijn eerste München-maanden. Louis verloor af en toe met opzet, want dan kon hij weer zeggen dat het hartstikke goed was. Guus Hiddink die met Rusland verloor in Slowakije was ook grappig. Guus acteerde heel slecht een trainer die alles wel kon relativeren. Afgelopen weekend was er, tussen het geweld van de winst van Ajax en de wraak van Denny Landzaat voor het eerst een bericht van een Nederlandse trainer die verloren had, waarvan ik de beelden niet wilde zien.

Het ging om Huub Stevens, die nu trainer is van een club die de naam draagt van een stinksmerig mierzoet sportdrankje waar men volgens de reclame vleugels van kreeg. Dat gegeven vond ik al zielig genoeg, maar toen er zaterdag uit de Alpen doorjodelde dat Huub ook nog eens verloren had, brak er iets in me. Huub ken ik als de trainer van Roda JC en PSV die graag spelers aan hun oren trekt als teken van autoriteit. En nu las ik dat die Huub ook nog eens in eigen stadion verloren had van Kapfenberg. Kapfenberg, een club die vorig jaar pas naar de Oostenrijkse Bundesliga promoveerde en nu in een competitie met tien clubs op de achtste plaats staat. Nog erger is dat Huub met Red Bull Salzburg maar één plekje hoger staat. Ik heb er geen beelden voor nodig om te zien hoe dat er aan toe gaat. Namelijk zielig voor Huub.

Huub zal daar waarschijnlijk vol in de regen hebben gestaan. Dat was niet onprettig voor hem, want dan hoefde hij zijn tranen niet te verbergen. Een laatste blik op dat lege stadion en het scorebord. Daarna langs dat mannetje van de sponsor lopen, om uiteindelijk in de kleedkamer met drieëntwintig doodsbenauwde koppies. Deze keer geen getrek aan oren, het is ernst. Huub begint. ‘Ihr sollt verdammt Flügeln haben, ihr spielt für Red Bull!‘

Dan reageert Alan, de nieuwe Braziliaanse aanvaller die de sponsor gekocht heeft, met de enige Duitse zin die de sponsor hem geleerd heeft, om de boze supporters voor zijn dikke auto weg te krijgen zodat hij gewoon door kan rijden en geen verantwoording hoeft af te leggen over zijn wanprestaties: ‘Wir brauchen die Tore von Marc Janko! Dann kommt alles gut!‘ Toen ontplofte Huub. ‘Du spielst für Red Bull. Wir sind Meister! Und gegen solcher Gegner braucht Ihr doch.. Toen viel Huub stil. Een man die voelde dat zijn missie mislukt was. Zonder gezag kan hij niet acteren.

Huub staat nu ergens zielig in zijn uppie weg te kwijnen, en dat is verschrikkelijk. Huub maakte naam als een spijkerharde trainer in Nederland en Duitsland. Hij leidde Roda JC naar de tweede plaats en mocht toen naar Schalke 04. Met die Königsblauen won hij tweemaal de Duitse beker en de toenmalige UEFA Cup. Maar de rode draad was toch de misgelopen titel in 2001. In de negentigste minuut scoorde Schalke de winnende treffer en leek kampioen te worden. Maar in de vierennegentigste minuut voorkwam Bayern met een late goal dat Stevens op zijn CV kon zetten dat hij de ploeg uit Gelsenkirchen na ruim veertig jaar weer naar de landstitel had geleid. Ik denk dat die frustratie hem levenslang dwars is blijven zitten.

Later promoveerde hij in Köln en in zijn tweede termijn in Kerkrade deed hij het weer goed. Zo goed dat hij begin 2007 als trainer bij Hamburger SV is gevraagd. Hij behoedde de club voor degradatie en eindigde zelfs zevende, en een jaar later had Huub de club doen herleven met een vierde plaats in het eindklassement. En overal met zijn ijzeren discipline. In november van zijn laatste seizoen in de Hanzestad kreeg Stevens telefoon. Hij rennen, en er stond ‘Jan’ in zijn display. Het was zijn vroegere medespelers bij de club van zijn hart, Jan Reker. PSV zocht een trainer nadat Ronald Koeman de trein richting Valencia had genomen. En Huub hapte om zijn reputatie als Harde Hond waar te maken gelijk toe: hij zou met ingang van het nieuwe seizoen zijn club kaan trainen.

Maar dat ging niet. Hoewel hij begon met een 1-5 bij Utrecht, is het geen feest geweest. Huub werd met de week treuriger en minder fel. De druppel kwam toen Danko Lazovic hem bij een doelpunt in de ArenA met de grond gelijk maakte. Huub straalde niks uit. Hij had Lazovic natuurlijk meteen uit de selectie moeten gooien, maar hij deed niks. De harde hond beet niet meer, blafte geeneens. Het was wachten op het moment dat iemand hem uit zijn lijden verloste. Hij deed het in januari zelf. De droom was een fiasco geworden.

En nu zit die arme ziel in Oostenrijk te wachten tot iemand hem komt redden, en ik hoop met heel m’n hart met hem mee. Donderdag komt Juventus langs. Ik hoop dat hij daarna gered wordt, nu het nog kan. Huub moet terug naar zijn vertrouwde Nederland. In Nederland wonen nog mensen die hem kennen, die weten dat hij best een goede trainer is. Huub hoort gewoon bij onze competitie. Huub moet Vitesse redden. Een vakman als Huub zal van het goede materiaal dat Vitesse heeft, vast een goed elftal smeden. Ik hoop wel dat hij zijn ziekelijke obsessie voor discipline hervindt. Want zeg eerlijk, dat zou geweldige televisie opleveren. Huub is Ismail Aissati aan het leren omschakelen. Pas als Merab Jordania dan een stap over de afgesproken lijn zet en Huub hem eens flink aan de oren trekt, weten we zeker dat we onze Huub terug hebben.