Er waakt een opperwezen in Dortmund

"Voetbal. Elf tegen elf, waarbij het ene team een bal zonder gebruik van de handen tussen twee palen van de andere ploeg te krijgen. Wie dit in negentig minuten het vaakst gelukt is, wint het spel. Kan leuk worden toch?" Koning Voetbal keek vol verwachting op zijn wolk naar zijn collega-goden. Hij was zojuist op een briljant idee voor een nieuw spel gekomen. En de reacties waren positief. Er werd geopperd om een competitie te beginnen tussen achttien teams geleid door de achttien verschillende goden.

Koning Voetbal zelf was minder enthousiast; het ging hem om het plezier, en de prestaties hoefden niet zozeer te worden bijgehouden. Hij pleitte zelf voor steeds veranderende teams, opdat niet steeds één ploeg zou winnen en het plezier niet vergald zou worden. De andere goden benadrukten dat gezonde rivaliteit alleen maar goed is voor de vriendschap. En Koning Voetbal ging akkoord.

De voorbereidingen voor de competitie werden getroffen en de goden raapten spelers bij elkaar die samen tot een team werden gevormd. In het team van Koning Voetbal stond plezier bovenaan, vrijwel onmiddellijk gevolgd door inzet. Hij merkte echter tot zijn spijt dat in andere teams het er veel harder aan toe ging, tot straftrainingen aan toe. Hij probeerde de goden ervan te overtuigen dat dit niet de manier was om mensen tot het geloof Voetbal te bekeren, maar het was tevergeefs.

In het eerste competitieseizoen verbaasde het team van Koning Voetbal haar opponenten met fris en sprankelend voetbal. Ze werden zeer terecht kampioen. Veel lof ging naar de positieve spelopvatting, waarover Koning Voetbal zelf alleen maar zei: "We hebben plezier. Dat is het enige wat telt." Helaas sloeg de jaloezie in de andere kampen toe. Koning Resultaat, een andere god, was altijd al jaloers geweest op Koning Voetbal, hij had het spel zelf willen ontdekken. Hij zinde op wraak, wraak voor de verloren titel. Hij ging naar het team van Koning Voetbal en bood een aantal sterspelers aan om tegen een hoge betaling voor hem te komen spelen. Ze liepen allemaal over.

Koning Voetbal was woest om dit verraad en had het geloof in de voetbalwereld verloren. Ineens leek zijn ideaal (plezier) een utopie. Hij wilde het terugbrengen en bouwde in een Duits industriegebied een tempel die zo fraai was dat elke jongen of man die er langs kwam, bewonderend omkeek en tegen zichzelf zei: "Hier ga ik later voetballen." Ook gaf hij zijn team een naam, afgeleid van de nabijgelegen Borussiabrouwerij, waar veel van zijn spelers vaak waren te vinden: Ballspiel-Verein Borussia Dortmund. Door deze motivaties hoopte Hij dat het plezier in het spel terug kwam en dat dat gepaard ging met prestaties.

Helaas is dat de laatste jaren niet zo gegaan. Trainers kwamen en gingen, omdat de doelen niet werden bereikt. Het ergste was dat zijn tempel, het Westfahlenstadion, een sponsornaam kreeg. Dat spelers van club wisselden had Hij ze inmiddels weten te vergeven. "Nieuwe uitdagingen zijn per slot van rekening de redenen waarom ik het spel heb bedacht", dacht Hij. "Maar dat spelbederf, schwalbes, tijdrekken, doodschoppen en maten naaiend, dat zint me absoluut niet." Koning Voetbal keek op zijn wolk naar de neergang van zijn club en zijn geloof en besloot er afstand van te nemen. Met pijn in zijn hart gooide Hij de kabel eruit, zodat Hij voortaan verstoken bleef van beeld.

Tot dit seizoen. Koning Voetbal werd gedwongen om over te schakelen naar digitale televisie. Tijdens het uittesten van de zenders flitste er een bekend beeld langs: zijn oude tempel, nu het Signal Iduna Park geheten. Hij bleef even kijken en zijn mond viel open: al zijn idealen, al zijn bedoelingen van het Voetbal waren terug te zien in zijn Voetbaltempel. Clubtrouw, inzet en vooral: plezier. "Nu de prestaties nog", dacht Koning Voetbal. Hij keek op teletekst en Hij zag zijn club in de bovenste regionen. Vanaf dit seizoen kijkt hij weer naar zijn club. Hij kijkt en ziet dat het goed is.