Viva La Revolución!

Tony Pulis, Sam Allardyce, Owen Coyle en Harry Redknapp. Wat is het verband tussen deze vier namen? Alle vier hebben binnen een week soms snoeiharde kritiek op Arsène Wenger geuit, bij vlagen grenzend aan bitterheid. Pulis die Arsenal wil aanklagen vanwege het inmiddels befaamde rugby-gate. Allardyce die claimt een net zo goede manager te zijn, en indien hij de kans krijgt Manchester United de dubbel zal bezorgen. Coyle, die naar eigen zeggen direct na de wedstrijd tussen Arsenal en Bolton is vertrokken maar het Wenger kwalijk neemt dat hij hem toen niet persoonlijk heeft gesproken over een blessure-incident. En tenslotte good ol’ Redknapp, die Wenger en zijn spelers in chique bewoordingen aanstellers noemt.

Waar komt deze wrok vandaan? Velen wijzen naar de inderdaad soms kinderachtige en beschamende uitlatingen van Wenger in de media na controversiële wedstrijden. Maar dit kan niet de oorzaak zijn. Elke manager heeft moeite zich te beheersen, direct na een emotionele wedstrijd. Steve Bruce, afgelopen zaterdag nog tegenstander van Arsenal, kwam enkele weken geleden doodleuk voor de camera vertellen dat de dienstdoende arbiter maar beter kon worden teruggezet naar de tweede divisie; geen haan die er naar kraait. Elke week zien we een willekeurige manager klagen over een rode kaart of een niet gegeven strafschop. Met dergelijk gedrag onderscheidt de manager van Arsenal zich dus niet.

In plaats daarvan kan de zielige kritiek van de afgelopen weken beter worden toegespitst op jaloezie en afgunst. Wenger was de man die Engeland aan het einde van de jaren negentig deed beseffen dat 4-4-2 met een targetman niet heilig is, dat niet alle middenvelders identiek aan elkaar hoeven te zijn en dat niet alleen Britse spelers geschikt zijn voor die bikkelharde stoerejongenscompetitie. Wenger werd succesvol met een ander type spel, een heel ander soort beleid. Techniek werd gecombineerd met pure kracht, met dynamisch en explosief spel werd de Premier League wakker geschud. Gevolg daarvan was dat clubs het voorbeeld van Arsenal wilden volgen en ook met buitenlandse invloeden gingen experimenteren. Buitenlandse trainers werden met veel bombarie binnengehaald, buitenlandse spelers volgden al snel en binnen mum van tijd was de Premier League één groot spektakel, gevuld met allerlei speelstijlen, culturen en nationaliteiten.

Enkele logische gevolgen daarvan zijn dat het spel waarmee Arsenal de Premier League op haar kop zette, niet meer uniek was en dus fors aan effectiviteit verloor. Nog veel ingrijpender echter was het feit dat managers als Allardyce, die nog wel die klassiek Engelse speelstijl hanteren, nu ernstig gedevalueerd werden. In de absolute top is er geen ruimte meer voor de ouwe-jongens-krentenbrood-aanpak, een methode die vroeger nog een garantie op succes was. Topclubs zitten niet meer te wachten op een manager die na de training met the lads een pint gaat halen bij de lokale pub. Het is niet meer geoorloofd om je spelers met als enige instructie work your socks off het veld op te sturen, en een training moet meer om het lijf hebben dan alleen op doel knallen en rondjes lopen. Le Prof heeft met zijn al dan niet bewuste revolutie de oude garde min of meer buitenspel gezet en de kans op een topclub ontnomen. Dat wordt hem logischerwijs niet in dank afgenomen.

Daar moet Wenger natuurlijk geen boodschap aan hebben. Hem rest niets anders dan tegen de stroom in te blijven zwemmen. Iemand als Sir Alex Ferguson zal, mede vanwege zijn wat meer Britse kijk op voetbal, toch net een streepje voor blijven houden op iemand als Wenger. Wat de Fransman nu rest is wakker worden en zich realiseren dat een nieuwe revolutie noodzakelijk is om de boel nieuw leven in te blazen. Niet langer over zich heen laten lopen door jaloerse en minderwaardige collega’s, maar herhalen wat hij een decennium geleden met zoveel overmacht wist te bewerkstelligen. Nu is zijn softe, jammerlijke en bij vlagen gewoon zielige houding terug te zien in het elftal. Zijn spelers worden als zwak en kwetsbaar gezien en dus hard aangepakt, met tot gevolg blessures en puntverlies. Juist nu moet hij opstaan als een krachtig en sterk individu, vol bravoure de oude kliek van de Premier League bestrijden en zich niet op de kast laten jagen door zijn bittere rivalen. Hypocriet vindt de massa hem toch al.

Arsenal moet weer een symbool in het Engelse voetbal worden, kracht uitstralen, de schroom van zich af gooien,voor zichzelf opkomen en haar prachtige naam recht aan doen. De tegenstander moet angst ingeboezemd worden, de tegenstander moet bibberen en respect hebben voor Arsenal, de tegenstander moet in de spelerstunnel al 1-0 achter staan, om er maar weer eens zo'n prachtig voetbalcliché bij te pakken. De trainer moet daar een sleutelrol in zien te vervullen. Wanneer Wenger weer de bullebak wordt en de vijand weet te zijn die hij in de ogen van zoveel Britse managers ooit was, zal zich dat ook op het veld vertalen. Voor je het weet zijn Sunderland-uit en Blackburn-uit weer een formaliteit.