Het Chinese voetbal staat in de kinderschoenen

Volksrepubliek China. Het is het land van de Himalaya, de Gobi-woestijn, de Muur, de rijstterrassen en moderne miljoenensteden Hong Kong, Shanghai en Beijing. Maar niet het land van het voetbal. China was op het WK 2010 in Zuid-Afrika niet aanwezig. En dat terwijl China het grootste land ter wereld is qua inwoners, er leven namelijk 1,3 miljard mensen in China. Een enorm potentieel dus. Zouden daar nou niet elf begenadigde voetballers bij zitten?

In 2002 was China er voor de laatste keer bij. Men werd echter puntloos uitgeschakeld. In 2006 was het ookal geen succes en ook dit jaar werd het wereldkampioenschap niet gehaald. In kwalificatiepoule A werd China laatste; het mocht dus niet meedoen aan het wereldkampioenschap. Ze eindigden achter landen als Australië, Qatar en Irak met zes punten uit zes duels. Er werd gelijkgespeeld uit tegen Irak, thuis tegen Australië, en uit bij Qatar. Uit wonnen ze van de Aussies toen de wedstrijd er niet meer toe deed en men al was uitgeschakeld. Waarom maken de Chinezen in alle sporten een enorme opmars, maar niet in het voetbal?

Chinezen willen overal de beste in zijn, verliezen betekent gezichtsverlies. Niet alleen voor jou, ook de familienaam wordt aangetast. Er staat dus veel druk op als het in de naam van het land is. Zo werd er vaak als een kip zonder kop achter de bal aangerend en wild naar voren geschoten als men thuis speelde. Een soort kick-and-rush voetbal. Uit spelen ze vaak beter en men won zelfs een vriendschappelijk duel van Frankrijk, ook al niet in beste vorm verkerend, met 1-0.. Toch een knappe prestatie. Ook zijn er weinig voetbalvelden in China en de meeste daarvan zijn slecht. Als de helft van je land uit bergen en woestijn bestaat, blijft er weinig landbouwgrond over voor 1,3 miljard mensen. En een voetbalveld neemt nou eenmaal veel ruimte en vruchtbare grond in. Daardoor zijn er weinig voetbalvelden in China en kan de sport dus weinig professioneel beoefend worden.

Een groot geklaag is dat het nationale elftal uit alleen ego's bestaat. Ondanks de communistische maatschappij zijn Chinezen solisten, als het erop aankomt vertrouwen ze enkel zichzelf. Op jezelf kan je bouwen. Populaire sporten in China zijn dan: tafeltennis, tennis, badminton, atletiek, turnen en basketbal. Maar ook bij basketbal is het team vaak los zand. Chinezen zijn bereid ergens keihard voor te werken maar het moet dan wel perspectief scheppen. Stel: als er vijf goed trainen en het blijkt dat er zes niet goed trainen, stoppen die andere vijf er ook mee.

Heel erg populair in China is de Engelse Premier League. Dat is echt voetbal, niet zoals hun competitie en team een bij elkaar geraapt, amateuristisch zooitje. Chinezen schamen zich voor hun voetbal en dus wuiven ze het af als je vragen stelt. Ze vroegen waar ik vandaan kom. Toen ik hier zei dat ik uit Nederland kwam wisten ze: .You Han Ke Lai Fu (Johan Cruijff) en Roe Bin Fu Peer Sie (Robin van Persie). Ook was heel China uit bed gekropen om de WK-finale te kijken. Ja, het voetbal leeft wel degelijk in China!

Laatst kwamen er echter geruchten dat Chinese spelers een basisplaats in het nationale elftal hadden gekocht voor twintigduizend euro. Dat zou hun marktwaarde verhogen. En er werd niet eens verbaasd gereageerd! Aan het gokken en de corruptie zijn ze gewend geraakt.

Maar het gokken is een groot probleem in de competities, het komt meermalen per seizoen voor dat er weer een schandaal(tje) uitbreekt. Begin dit jaar nog werden het bondshoofd en twintig andere officials opgepakt omdat ze zouden hebben gegokt. Later werd ook nog de scheidsrechtersbaas gearresteerd op verdenking van omkoping. Spelers/coaches/scheidsrechters laten zich vrij makkelijk omkopen, want voetballer zijn bij een slecht team in China is niet zo riant als in Europa. Het vertrouwen in het Chinese mannenvoetbal is gedaald tot nul.

Zo kreeg Arie Haan een klein half jaar geleden van de Chinese voetbalbond een schorsing van drie duels en een boete van 1500 euro. De trainer van Eredivisieclub Chongqing Lifan had omkoping gesuggereerd. Hij wapperde begin augustus met een stapeltje renminbi (Chinees geld) naar een vierde official, nadat Beijing Guo’an (de discutabele kampioen) op 3-1 was gekomen via een in zijn ogen discutabel gegeven strafschop.

Het Chinese voetbal ziet er dus niet hoopvol uit en men heeft nog een hele lange weg te gaan om het vertrouwen te herstellen en bij de mondiale top te behoren. De roep om een grote naam als Guus Hiddink wordt alsmaar groter; alleen zo'n iemand kan het tij keren en het Chinese team laten ontwikkelen. Het begin is in ieder geval gemaakt: er is een nieuw bondsbestuur aangesteld; vele corrupte bestuurders en gokbazen zijn opgepakt; er zijn samenwerkingsverbanden aangegaan met onder anderen Ajax en Barcelona; er zijn Chinese talenten op proef bij FC Metz en Barcelona en wedkantoren moeten aan strengere eisen voldoen.

Ja, men gaat proberen om ook in de grootste sport ter wereld mee te tellen. En persoonlijk denk ik dat dát gaat gebeuren!