Pijn in hart maakt plaats voor hoop en trots

Ik lig nu lekker in het zwembad in het zonnige zuiden van Frankrijk. Het is net middag en al dertig graden Celsius, maar toch staat mijn rughaar recht overeind en heb ik last van kippenvel op mijn armen bij de gedachte van de gedenkwaardige gebeurtenis deze avond.

Het is 11 juli en de meest belangrijke gebeurtenis uit mijn leven als fervent fanatiekeling van Oranje begint over twee uur. Hier op de camping staan veel Nederlanders, maar toch kijkt iedereen raar op zodra ik een cd aanzet tijdens het avondeten. Een cd vol met Oranje hits, waarmee ik mijzelf lekker mee kan oppeppen voor vanavond. Mijn handen trillen al bij het horen van de bekende hymne van André Hazes en mijn hart klopt sneller dan menig hartpatiënt. Ik stond vol adrenaline. Het was nu tijd voor mijn outfit met diverse oranje attributen. Ik was er klaar voor. Ik stap mijn huisje uit en startte alleen een eigen Oranje mars over de camping. Het duurde echter niet lang voordat mensen zich aansloten. Met een draagbare stereo op mijn schouder probeerde ik de mensen net zo te motiveren als dat ik zelf was en het lukte enigszins. Eenmaal aangekomen in een lokale bar in Givrand bleek dat er niet genoeg plaatsen waren voor de meegekomen aanhang. De voorbereiding begon en het feest ging vrolijk door. Eenmaal gesetteld in de bar bleek dat er zelfs pers aanwezig was voor de Hollandaise.

Het volkslied begint en de zaal verbroedert schouder naast schouder als één natie. Ik kijk links en zie een prachtige blondine en rechts een frivole Nederlandse brunette. Beide geen vriend, maar toch ben ik niet geïnteresseerd. Mijn liefde staat namelijk recht voor mij op het scherm. Ik zie een elftal dat mijn land representeert en waar ik trots op ben. Dat is echte liefde. Het eerste fluitsignaal van de wedstrijd vond plaats en de mensen waren gelijk gefocust op het scherm. Je kon de spanning van de mensen aflezen; strakke ogen, opengevallen mond, trillende handen of constant aanschuivende stoelen. Dit werd alleen maar erger, omdat Oranje de eerste twintig minuten zeer geschrokken en tam oogde. Ze waren onder de indruk van het podium, de ambiance en de tegenstander. Dit betekende niet veel goeds op voorhand. Spanje kreeg de overhand en controleerde uitstekend, wat resulteerde tot verschillende grote kansen. Maarten Stekelenburg, de grote verrassing van Oranje dit toernooi, stond natuurlijk weer op de goede plaatsen en pareerde alle inzetten. Nederland deed wat terug en creëerde wat kansjes via dode spelmoment, maar echt grote kansen waren niet te noteren tijdens de eerste helft. Onze jongens zaten in een positie waarin zij zich niet comfortabel voelden en het was duidelijk. Ook hier in de bar, schuifelende en trillende voeten waren bij iedere Nederlander aanwezig.

Een schel, maar absoluut bevrijdend geluid; het rustsignaal. Ik stormde naar buiten, want ik was toe aan frisse lucht. Daarbinnen waren veel gespannen mensen, maar ook mensen die konden lachen en normaal praten. Dit lukt mij tijdens een dergelijke wedstrijd nooit, daarvoor ben ik te gespannen. Ik moest deze mensen dus ontlopen. Ik rook niet, maar dit soort wedstrijden zorgen ervoor dat ik begin te twijfelen hierover. Pff. De rust is voorbij en ik moet snel terug naar mijn plek voordat ik iets mis. Een wissel, een tactische verandering of een actie. Dit is een memorabele gebeurtenis en dan is er niets dat ik mag missen. Deze wedstrijd valt te omschrijven als een billenknijpwedstrijd en dit was zeker typerend voor de tweede helft. Veel kansen aan beide kanten voor David Villa, Xavi, Weley Sneijder en Arjen Robben. De wedstrijd is honderd en vijftien minuten oud wanneer Andrés Iniesta de score opent. Tierend en vloekend loop ik de bar uit met gebalde vuisten. Op weg om een paar struiken abrupt van het leven te beroven. Na deze actie trillen mijn handen van ongeloof, maar vooral vanwege mijn woede. Andrés Iniesta trok ongemerkt en abrupt mijn hart uit mijn lichaam, net zoals ik het leven van de struiken afnam. Ik voelde de wil om te leven uit mijn lichaam wegstromen. Ik werd even helemaal koud van binnen.

Na de wedstrijd ben ik naar huis gegaan en heb ik drie dagen afstand gedaan van de voetbalwereld, omdat dit pijn deed hiermee in aanraking te komen. Totdat ik in de Telegraaf de lachende gezichten zag van onze helden, wat er voor zorgde dat ik het ‘verlies’ kon accepteren. Als zij dit konden, moest ik dit helemaal kunnen.

De scheidsrechter, een spin in het Webb van de conservatieve organisatie FIFA, fluit één van zijn meest terrible wedstrijden uit zijn carrière. Welke acties waren dubieus zo niet, dramatisch? Juist, diegene die klaarblijkelijk eenvoudig correct afgehandeld konden worden met de huidige technologie. Deze gedachten heb ik niet omdat ik Oranje supporter ben, want gebaseerd op dit wedstrijdbeeld verdiende Spanje om deze finale te winnen. Het hielp echter niet mee dat Webb behoorlijk in het voordeel floot van La Furia Roja. Nederland kreeg voor het lichtste contact of overtreding een gele kaart, terwijl Iniesta onbestraft werd gelaten nadat hij vergat dat hij niet op een judomat was, maar op een voetbalveld. Daarnaast kan er een boek worden geschreven over wat de Spanjaarden allemaal zeiden tegen Webb, want elke seconde stonden zij te huilen om kaarten bij hem. Nederland is trouwens wel goed weggekomen bij de High Jump Kick van Nigel de Jong, want dit was diep en diep rood. Uiteindelijk is Spanje mede door de misdwalingen van de arbitrage de meest gelukkige. Maar de winnaar heeft altijd gelijk, toch?

Teleurstelling overheerste, maar dat kwam niet door onze jongens. Nee, zij brachten mij hoop. De teleurstelling was slechts tijdelijk, maar de hoop is permanent. Hoop op een toekomst vol prijzen voor ons klein Nederland. Ik kan ben ongelofelijk trots op de behaalde prestaties en dit duidt eens ter meer aan voor mij persoonlijk hoeveel liefde ik koester voor dit land. Aan het eind van de wedstrijd schoot er echter maar één woord door mijn hoofd: Blatter.