De held die Piet Velthuizen heet!

Ik heb zitten twijfelen welke wedstrijd ik erbij zou halen om mee te beginnen. Er zijn namelijk zoveel wedstrijden waarin Piet Velthuizen (in het vervolg Piet of Pietje) werkelijk waar de sterren van de hemel keepte. Toch wil ik één wedstrijd naar voren halen, namelijk Vitesse - AZ van het seizoen 2007/08. Een geweldige wedstrijd in alle opzichten! Er waren kansen over en weer, maar het was Santi Kolk die na 25 minuten zijn eerste doelpunt voor Vitesse maakte. Vitesse won met 1-0 van AZ, maar wat er na het eindsignaal gebeurde staat nog altijd op mijn netvlies gebrand. Een feest brak los op de tribunes en wat doet Piet? Piet sprint naar de Noord-tribune, springt omhoog en wordt vervolgens door een paar supporters gegrepen en omhoog getrokken. Daar stond hij dan vol trots mee feest te vieren tussen de supporters op de Noord-tribune van Vitesse, tussen zijn supporters! Het klonk weer “Piet, Piet, Piet” op de tribunes en een relatie was geboren.

Velthuizen is een man die zich in drie jaar tijd enorm heeft ontwikkeld. Is inmiddels onmisbaar in Vitesse 1 en zit ook nog eens bij de selectie van Oranje. Daar komt bij dat hij zich in die tijd ook enorm geliefd heeft gemaakt bij de supporters. Het is echt een geweldige man en verdient in mijn ogen alle lof. Wij houden van hem en andersom houdt hij van ons. De contactwisselingen tussen hem en het publiek zijn geweldig. Er hoeft maar een arm zichtbaar te zijn vanuit de catacomben of we beginnen al met het bekende: “Piet, Piet, Piet!” Hij begroet ons even en gaat vervolgens aan zijn warming-up beginnen. Ik zou niets anders willen dan elke wedstrijd beginnen met het staren naar de catacomben en te wachten tot mijn held naar buiten komt lopen. Elke keer weer als hij tevoorschijn komt merk je aan het publiek dat ze blij zijn hun favoriet weer te zien. Het is net te vergelijken met een hond die thuis wacht tot zijn baasje thuis komt. Als die vervolgens in de deuropening verschijnt is het hondje weer helemaal vrolijk en blij. Wij zullen er elke wedstrijd weer zijn, hopend dat Pietje het veld weer betreedt!

Nog iets geweldigs aan Piet is dat hij heeft bewezen een echt geel-zwart hart te hebben. Waar iedereen had verwacht dat Piet na dit seizoen bij een andere club zou voetballen gaf hij zelf aan zijn contract te willen verlengen en graag bij Vitesse te willen blijven. Ik heb het bericht een keer of tien gelezen en kon mijn ogen niet geloven. Ook ik was één van de velen die ervan overtuigd was dat Piet Vitesse zou gaan verlaten. Nadat ik erover nadacht kwam ik tot de conclusie dat Pietje eigenlijk gewoon bij ons hoort! Hoe goed hij ook wordt en is, de relatie tussen hem en het publiek zal hij nergens anders zo goed kunnen krijgen als bij ons. Dat was ook weer enorm merkbaar bij de wedstrijd tegen Willem II.

Sommige mensen zien onze Piet als een arrogante man die te breed loopt, maar wij weten wel beter. Piet kan zeer gevoelig zijn, maar is mentaal ook enorm sterk. Heel duidelijk was dat te zien in de wedstrijd tegen Willem II. Zijn vader was de dinsdag daarvoor overleden, maar Piet moest en zou spelen! Voor zijn vader, voor Vitesse en voor ons! Zijn vader was zijn grootste fan en Piet besloot om, op de dag van de begrafenis van zijn vader, de wedstrijd van zijn leven te keepen. Er was geen beter moment voor Vitesse dan deze om weer eens een wedstrijd te winnen. Voor Piet, voor zijn vader, voor de club en voor de supporters was het winnen van deze wedstrijd van cruciaal belang. Uiteraard was deze wedstrijd voor ons de reden om hem een extra hart onder de riem te steken. Er is door verschillende supporters een spandoek gemaakt met de tekst: “in zijn intens verdriet steunt heel Arnhem piet!” Het moest dus de avond van Piet worden en het zou ook de avond van Piet worden!

Pietje kwam het veld op en werd natuurlijk met een daverend applaus begroet. Zoals altijd kwam hij voor de wedstrijd naar de Zuid-tribune lopen met een bos bloemen die hij vervolgens in het publiek gooide. De stadionspeaker nam het woord en vroeg ons om een minuut van stilte. Die minuut van stilte kregen ze! Een ongelooflijk ontroerend moment voor zo’n belangrijke en cruciale wedstrijd. Het was doodstil en nadat de minuut voorbij was heb ik nog nooit zo’n daverend applaus gehoord voor iemand die het zo enorm verdient. Piet liep naar de Zuid-tribune om zijn positie in te nemen en kreeg van ons weer een daverend applaus vanaf Zuid. Vervolgens bleek dat Vitesse vanaf de andere kant moest beginnen en dus liep Piet naar Noord. Ook daar wachtte hem wederom een daverend applaus! Bij deze ook de meegereisde Willem II supporters bedankt, want ook zij gaven Piet het respect dat hij verdient!

De wedstrijd liep tegen het einde aan en het laatste eindsignaal van de wedstrijd klonk. De opluchting was merkbaar vanaf de tribunes met een eindstand van 2 tegen 1. Alle ogen waren daarna wederom weer gericht op Piet. Hij kwam naar ons toe en bedankte ons met tranen in zijn ogen. De emotie op zijn gezicht sprak boekdelen. Een ontroerend moment voor hem en ook voor ons. De overwinning werd uiteraard opgedragen aan zijn vader Dick Velthuizen.

In figuurlijke en letterlijke zin is Piet de nummer één van Vitesse. In deze moeilijke tijden voor Piet wordt de relatie tussen hem en ons alleen maar sterker. Voor mij en voor Vitesse is hij een held op de Nederlandse velden! Piet, nogmaals sterkte en vergeet niet: you’ll never walk alone! In ieder geval niet bij Vitesse!