Who needs Roberto Baggio or George Weah?

Mijn favoriete voetballer is Dennis Bergkamp, ik ben daarin zeker niet de enige en dat is dan ook meer dan terecht. Want als ik weer eens een filmpje zie van Bergkamp ben ik meteen weer verliefd op voetbal. Deze man had 'het'. Met zijn schitterende aannames, zijn geweldige overzicht en zijn koelbloedigheid was hij de perfecte schaduwspits. “You expect genius of him, but he always gives someting more” vind ik dan ook een uitspraak die veel zegt over Dennis, je verwacht veel van hem maar geeft nog meer.

Dennis mocht toetreden tot de Ajax-jeugdopleiding toen hij twaalf jaar oud was. Op zijn zeventiende maakt hij zijn debuut in Ajax 1. Het seizoen daarop, op achttienjarige leeftijd was hij al basisspeler bij Ajax. Hij won verschillende prijzen, waaronder de UEFA Cup. Na zeven seizoenen bij Ajax vertrok hij naar Internazionale. Dit werd een onverdeeld succes, hij won dan wel de UEFA Cup, maar zijn spel was niet groots. De voornaamste reden hiervoor was dat de Italiaanse speelstijl hem niet lag, ook kon hij niet goed overweg met sommige mensen binnen de club. Na twee jaar vertrok hij dan ook naar Arsenal, 'God' had zijn bestemming gevonden.

De druk om te presteren was vanaf dag één immens groot, dit omdat Arsenal zich in de schulden had gewerkt om Bergkamp te verlossen bij Inter. Arsenal betaalde zeven en een half miljoen pond om Bergkamp over te nemen, hierdoor werd hij de duurste speler in de Engelse competitie. In zijn eerste persconferentie verklaarde Bergkamp dan ook er naar te streven ook de beste speler van Engeland te worden. Paul Merson, op dat moment een belangrijke speler van Arsenal en het Engelse elftal moest dan ook zijn nummer tien afstaan aan 'Iceman'.

Dat Bergkamp kon voetballen stond vast voor het Engelse publiek en the Engelse pers, hij maakte grote indruk met de intelligentie en klasse van zijn spel. Het grote probleem was dan ook dat Bergkamp niet scoorde, een spits moet scoren in Engeland anders is hij gewoon niet goed. Het lot was hem niet goed gezind, na zeven wedstrijden stond de teller nog op nul en de enige die er blij mee waren, waren de tabloids die Bergkamp keihard naar beneden haalden. “Bergkamp is geen gepassioneerd man, in het veld noch daarbuiten. Hij heeft niet de persoonlijkheid van Ruud Gullit. Hij zal laten zien dat hij wat anders te bieden heeft. Bijvoorbeeld dat waarvan wij steeds maar weer horen dat hij het in zich heeft: klasse, goals en wedstrijdwinnende optredens”. Bergkamp gaf antwoord op zijn Bergkamps, op het veld.

In de achtste wedstrijd was het eindelijk raak, tweemaal zelfs. Dit betekende in dat seizoen de ommekeer voor Bergkamp en voor Arsenal. In de volgende tien wedstrijden wist hij nog negen keer het net te vinden. Arsenal eindigde dat seizoen op een keurige vijfde plaats, Bergkamp was blijven staan op elf goals. Toch had hij een goede indruk achter gelaten, want Bergkamp was niet een echte goalgetter. Bergkamp speelde voetbal hoe voetbal gespeeld moest worden. Hij was een echte teamplayer die 'boring-Arsenal' omtoverde tot een team dat mooi voetbal speelde.

Toch belandde Arsenal het volgende seizoen in een grote crisis, Bergkamp vond het verschrikkelijk en was bang hij weer een Inter-scenario kreeg. De trainer werd ontslagen en Arsène Wenger werd gestrikt. Omdat Wenger trainer was van Nagoya Eight Grampus en de competitie daar pas in oktober eindigde begon Wenger pas in oktober. De eerst twee maanden waren volledig geflopt. Arsenal werd kansloos uitgeschakeld in de UEFA Cup en ook in de competitie waren de resultaten erg slecht. De discipline in de selectie van Arsenal was ook om te janken. Tony Adams, Merson, Ray Parlour en Martin Keown werden regelmatig dronken gespot in het Engelse nachtleven. Wenger maakte bij zijn eerste persconferentie met harde en gepaste uitspraken duidelijk dat voetbal weer centraal zou komen te staan. De rust was weergekeerd. Dit seizoen maakte Arsenal goed af, met schitterend voetbal en een in bloedvorm verkerende Bergkamp eindigde Arsenal derde. Hierna kwam Wenger met de geweldige uitspraak: “Who needs Roberto Baggio or Geargo Weah?”

Het eerstvolgende seizoen werd een groot succes, voor Arsenal en voor Bergkamp. De dubbel werd gewonnen maar de mooiste maand vond ik zelf de maand augustus. Bij de uitverkiezing van 'Goal of the Month' van het BBC-programma Match of the Day waren voor het eerst in de geschiedenis van dit programma alle goals uit de top drie van dezelfde speler, Bergkamp. Dit seizoen werd Bergkamp’s beste seizoen ooit, hij werd uitgeroepen tot beste speler van de Premier League en speelde het beste voetbal uit zijn leven.

In de zomer speelde Bergkamp met Oranje het WK in Frankrijk in de kwartfinale tegen Argentinië. Wie herinnert zich nou niet de lange bal van Frank de Boer, de aanname van Bergkamp, de kapbeweging van Bergkamp, het schot in de kruising en de uitbundige Jack van Gelder? Ik zelf vind dit Bergkamp’s mooiste goal. Ook was het moment natuurlijk erg belangrijk, in de kwartfinale van het WK met nog twintig seconden te spelen. De verdediger die hij uitkapte was ook niet de minste, Roberto Ayala behoorde op dat moment tot één van de beste verdedigers van de wereld. De goal tegen Newcastle komt bij mij op nummer twee. Hoe hij daar zijn man uitspeelde is voor mij nog steeds een groot raadsel. Met zijn binnenkant geeft hij de bal een effect mee zodat de bal om zijn tegenstander heen draait waarna Bergkamp er aan de andere kant langsrent en daarna de bal koelbloedig langs de keeper schuift.

“The non-flying dutchman” zal altijd in mijn hart zitten. Deze man straalde pure klasse uit. Zijn afscheidswedstrijd was dan ook geweldig. Iedereen wilde erbij zijn, want wie echt van voetbal houdt, houdt van Dennis Bergkamp.